Een licht gerucht, geritsel van grind, zachte stappen…. het geluid dringt nauwelijks tot me door. Concentratie in de schuur, reparatiewerkzaamheden op zondagmiddag. Een zacht “hallo” triggert me en haalt me uit mijn wereld. De in te korten bout laat ik in de bankschroef, kijk naar buiten en zie een fietser lopen. Voorzichtig, haast schuchter, nadert ze ons huis. De werkplaats is ze al voorbij. Ik zie haar op de rug. “Hallo” beantwoord ik, ze draait zich om. Aftastend Portugees, Duits, Engels. Bij het laatste blijven we hangen.

Susanne komt uit Lissabon, o uhh.. Duitsland. Ze zoekt een onderkomen voor de nacht. Vandaag komt ze uit VilaNova de Santo Andre gefietst. Het kroegje naast de benzinepomp van Olhas had aangegeven dat wij hier zaten. Waar precies wisten ze daar niet. Ze werd naar Aldeia do Rouquenho gestuurd en zag onze hutten. De klim naar boven was steil, vandaar het lopen.

We hebben geen plaats. Meer fietsers en wandelaars weten ons dit weekend te vinden, huis en hutten zijn bewoont.. Puck en Nicolien fietsen van Faro naar Lissabon en hebben bij ons een tussenstop, Catarina wil haar gezin de Alentejo laten zien en Filipa en Rui zijn echte wandelaars die hier de natuur ontdekken.

Ik geef haar enthousiast het adres van Margarida in Ferreira. Een erg leuke B&B in een groen huis, midden in het stadje. Susannes schouders zakken naar de grond. Ze is moe. Nog 10 kilometer fietsen is de druppel. “OK, than I will sleep in the woods”. Haar ogen dwalen af naar het eucalyptusbos naast ons, die van mij vallen uit mijn hoofd. Natuurlijk, denk ik, waarom niet? Achter haar kleurt de lucht zwart. Een regenbui nadert.

Je kan in onze Cabana, de overkapping bij het zwembad. Open maar het heeft een dak. Haar hangmat past tussen 2 kolommen. Ze is heel blij, ziet de donkere lucht en maakt het zich gezellig. Ik klus verder en maak daarna nog een praatje. Ze heeft kwartier gemaakt, wifi gevonden en de badkamer kunnen gebruiken. “What do I pay?“, de vraag overvalt me, moeten we hier geld voor vragen? Lachend zeg ik dat ze morgen maar moet zeggen wat ze het waard vindt.

De ochtend geeft zon. In deze tijd kan het mistig zijn, vandaag niet. Onze ochtendrituelen zijn gedaan als we Susanne voor de Cabana in de zon zien zitten. Ik smeer een boterham met kaas (vooroordeel: ze ziet er vegetarisch uit), pak een appel van de fruitschaal en maak een grote kop heet water voor thee. Luna rent met me mee naar buiten, gaat in de knuffelstand als ze Susanne ziet. Die is enthousiast als ze het geïmproviseerde ontbijt ziet. Ze heeft niet goed geslapen, het miezerde vannacht en het lekwater van het dak druppelde haar slaapzak in. Gelukkig had ze een doekdak bij zich. De nattigheid bleef beperkt. Nu warmt ze zich aan de zon en geniet van onze prachtige stek. We praten over haar avontuur, dat ze in Duitsland af en toe in de bossen slaapt, over haar zoon, haar werk als logopedist, haar hang naar voortgaan en ontdekken. Ik vertel over onze Portugese ervaringen, de drang naar verandering, het opbouwen van o-vale-da-mudança, de financiële uitdagingen, het herdershuttenproject. We hebben het over de natuurlijke ontwikkelingen in de Alentejo, de op handen zijne mutatie van glooiend graanlandschap naar heuvels vol olijvenplantages. De bijhorende moeilijkheden met de aanplant van bomen en gewassen, de ontwikkelingen rondom irrigatieprojecten. Als voorbeeld geef ik onze verwoede pogingen om bomen te planten, de graafmachine van Chico uit het dorp, die we iedere keer moeten inhuren als we wat, hoe klein ook, willen planten. Ik vertel van de vele bomen die het uiteindelijk niet hebben gered, gebrek aan ervaring, droogte die ook ons weer overviel, de tijd van jaren die soms nodig lijkt om te kunnen vaststellen of een boom daadwerkelijk is aangeslagen.

We lopen over het terrein, toon de slangen van de beregening. Ze ziet de soms dichtgeslibde sproeiers. Ik leg uit dat we in de winter niet sproeien en dat het een van de komende voorjaarsklussen is om het hele irrigatiesysteem weer na te lopen en vrij te maken van verstoppende residuen uit het grondwater.

We komen bij onze laatste aanwinsten, de herdershutten. Verbaast vraagt ze hoe lang die bomen en planten rond de hutten er dan staan. Anderhalf jaar, antwoord ik. De bomen doen het erg goed. Ze zien er sterk, en gezond uit. De haag van Papyrusplanten, die het herdershuttenterras van Choupana Abilardo zoveel privacy geeft, ziet er stevig en florerend uit. De Surinaamse Kers heeft wat lichte vorstschade opgelopen maar je ziet dat ze goed in hun blad zitten. Ik zie het vraagteken op Susannes gezicht: hoezo moeilijkheden bij het planten?

Ik vertel over de hutten, met name het ecosysteem en over de manier van watergebruik. De Papyrushaag naast de hut is onderdeel van een helofytenfilter. De bacteriën die in de grond en op de wortels van deze planten leven zorgen voor de zuivering van het douche- en waswater dat onze gasten gebruikt hebben. Ik volg met mijn hand de irrigatieslang richting hut en eindig bij de kuil daaronder. Ik laat Susanne de emmers zien waarin de “hardware” en de “software” terecht komen uit het droogtoilet. De inhoud van emmer 1 wordt gecomposteerd, emmer 2 is de “natte” opslagtank. Het daarop aangesloten systeem zorgt voor een optimale verdunning in het irrigatienetwerk rond de hutten.

“Het groeit hier beter door het gezeik van onze gasten.” We moeten er allebei om lachen. Susanne pakt haar, inmiddels door de zon gedroogde, slaapzak in, rekent een ongekend mooi bedrag af en vertrekt. “Wat hebben wij toch altijd leuke gasten”, denk ik.