(2) Meer cadeaus…..
We komen via de achterdeur Coimbra binnen….. Ze zijn vergeten de achterom op te ruimen. Een slingerende weg, schuine lantaarnpalen waarvan sommige aan zijn. Hier en daar wat zwerfvuil, zwerfkatten en natte kuilen. Als we de cloaca uitkomen stuiten we op een drukke weg die we in een scherpe bocht met het verkeer mee moeten opdraaien, tegen de richting in die we volgens Joanna moeten hebben. Het lijkt me wijselijk om met de stroom mee te rijden. We hebben inmiddels het huisnummer aangepast naar een huisnummer in de buurt van Casa de São Bento.
We zigzaggen door de stad die statiger en fraaier wordt. We steken, per brug, de Mondego over en passeren Jardim Botánico de Universidade de Coimbra. We duiken onder een soort aquaduct door en draaien een rondje om Paus João Paulo de tweede. In het donker rijden we door de oude delen van deze prachtige stad. Ooit, lang geleden en in onze herinneringen begraven onder een dikke laag recentere vakantiebeelden, zijn we in deze mooie heuvelachtige stad geweest en kunnen ons nog de imposante universiteitsbibliotheek voor de geest halen. Tijdens het rijden doen Margriet en ik een spelletje “geheugenkraken” om nog meer memorabele Coimbra-ervaringen boven te halen.
De buurt die we naderen geeft me een vertrouwd gevoel. Statige herenhuizen, frivool stucwerk en poederdooskleuren. Ik krijg ein ah-erlebnis van nog langer geleden. Driehonderdvijfenvijftig jaar geleden om precies te zijn. Ik studeer nog aan de kunstacademie en loop stage bij het vermaarde architectenbureau “Haus Rucker” in Düsseldorf. Dit was gevestigd in een prachtig pand aan de Rijn in de chique wijk Ober Kassel.
Nu rijden we Rua de Tomar in. Rechts van ons volgt een meters hoge muur van brokken graniet. Er steekt op de helft van de straat een merkwaardig glazen doosje uit in jarenvijftig stijl. Vreemd denk ik maar krijg de kans niet om er dieper over na te denken, aan de linker kant ziet Margriet het licht blauw van Casa de São Bento. Bestemming bereikt, parkeren geen probleem. Beschut tegen de granieten muur en onder toezicht van het vreemde glazen doosje.
We komen de tuin van Casa de São Bento binnen door een wit smeedijzeren hek. Het prachtige 19de eeuwse gebouw is smaakvol gerestaureerd en op een moderne manier aangepast aan huidige tijd en functie. De kelder is gedeeltelijk uit gegraven. Door grote ramen zien we de receptie. We gaan de diepte in. “Prettig en mondiaal ingericht en mooi van kleur en materiaalkeuze” denkt deze vakidioot terwijl Margriet al bezig is om de receptionist te complimenteren over de aangename moderne verassing van Casa de São Bento.
We gaan via de oude keldertrap, die nieuw is om zo op natuurlijke wijze aansluiting te krijgen bij de grandeur van de echte oude trap die alle verdiepingen op een grootse manier met elkaar in verbinding brengt. De moderne aanpassingen zijn geheel in stijl. Hoge deuren, fraaie strakke belettering, moderne kunst. Onze kamer is geweldig. Terwijl ik de deur open, stap ik in de wereld van driehonderdvijfenvijftig jaar geleden. Baron-Graf Dieter Claus von Richthofen… jong, gescheiden en armlastig…. Kamerverhuur, maar jongens wat een prachtige kamer. Een kamer in Ober Kassel, brede grenen, blank gelakte vloerplanken, hoge witte muren en een schuifraam met luiken, uitzicht op boomkruinen…
We gaan eten. Margriet heeft een tapas-restaurant ontdekt op internet dat we nu niet-virtueel gaan zoeken. De frisse avondlucht en de stevig hellende straatjes uit een ver verleden brengen me naar het nu. We hebben trek. We dalen af naar “tapas nas costas”.